YARINLAR

Olmayacak bir dua mı istedim senden?
Yere, göğe, düne, güne bakarken
Yarının yaklaştığı görünmedi;
Yarın mı?
Çok erken...

Severken düşünmedim seni
Senin içinde olup biteni;
Senin içinde olup bittiğin şeyleri...
Eriyordum;
Sen de öyle...
Erimen benim meselem değildi,
Çok erkendi...
Çok erkendi yarınlar yok oluş için!
Yarınlar bizimdi...
Yarınları düşünecek kadar değildik;
Daha o kadar büyümemiştik.
Ama bizim olduklarını hep bildik.
Aksi yoktu.
Var diyen yalan söylüyordu!
Yarınlara daha çok yarınlar vardı...
Şimdi şimdiydi.
Daha dünün rüzgarı üzerimizdeydi
Farkedemedik...
Rüzgar ne zaman fırtına oldu?
Yarınlar oldu...
Yarınlar yarın değildi artık.
Yarınlar bizimle yok oldu...

SORUN NE???

öyle hayatlar varki hayatımda...
öyle yürekler, öyle hisler,
öyle kimlikler, öyle gözler...
onları tanıdıkça bakıyorum kendime
söyleniyorum, kızıyorum kendi kendime!
soruyorum '' ben ne yaşamışım ki?'' diye
hatta bazen duyduklarımın hayretiyle
''ne şanslıymışım'' diyorum içimden.
sonra dalıp gidiyorum geçmişe
öyle takılıp kalıyorumki olup bitenlere
dönmek zor oluyor bugüne
hatta etkisi kalıyor birkaç gün üstümde.
çünkü az buz şeyler yaşamadım ben de
hele getirisi götürüsü ayrı bir mesele...
hesaba kitaba gerek yok, not ta tutmadım ayrı ayrı
zaten hepsi aklımda, hepsi en derinimde saklı...

işte böyle bir karmaşa içindeyim sayenizde
peki siz nasıl hissediyorsunuz kendi içinizde?
aslında bu sözde soru cümlesi değildi
ama cevap yok her zamanki gibi...

yaşıyorum hala...
hatta başka hayatları hayatımla kıyaslayacak kadar;
buna cürret edecek kadar yaşıyorum!
evet haddimi aşıyorum!
ama sadece kendimi iyi hissetmeye çabalıyorum...
''şanslıyım'' demeyi özledim çünkü
yeni bir şans yakalayamamak ya da kendi şansımı yaratamamak...
işte aynen bu durumdayım ne zamandır...
acaba ne zamandır???
dünyanın milyarlık yaşına kıyasla nedir ki insan ömrü?
ama benim kısacık ömrüme uzun geldi bu üzüntü...
süresini kestiremeyeceğim kadar uzun...
ben sormaktan yoruldum, bir de siz kendinize sorun;
nerede sorun?