Tam kendimi çözdüm derken yeni bir arafım oldu. Henüz tarafı olamadım, içinden çıkamadım. En iyi bildiğim şeyi yapıyorum: dibine kadar batıyorum! Şarkıda diyor ya ''aşk değil, sevgi değil; başka bir şey bu''. Adı yok. Tadıysa bazen güzel bazen ölüm.
Bir ''Sen'' meselesi değil bu. Her şey benim ne istediğimle ilgili. Ve ben gördüm ki bana ait olsun istiyorum. Ama'sı, acaba'sı, keşke'si olmasın. ''İyi ki'' olarak başlamışken cümlem, bitecekse bile ''İyi ki'' olarak kalsın.
Komşuyla ekmeğini paylaşmak değil ki bu: paylaşılmıyor insan! Biraz onun biraz bunun olunmaz. Her hayata bir parça dokunup paramparça bırakılmaz. Sözler yoktu biliyorum. Ama her zaman bir söze de gerek duyulmaz. Söz bazen sadece hissetmektir. Ben o sözü hissetmişim kendimce. Yüzeysel sandığım derinlerime işlemiş. Peki sende durum ne biliyor musun? O kadar uzaksın ki yakınlığıma. Yaşanan onca şeyin varlığına ihanet! Ben işte en çok buna kırılıyorum. Hadi beni geç. Dön bir bak, güzel değil miydi?
Şu an ''ne istiyorsun?'' dediğini biliyorum. Ben listende ''sıra'dan'' biri olmak istemiyorum. Ve biliyorum; listen sadece bir süreliğine kısa kalacak, yerim dolacak.
Ne istediğim belli mi artık? Yüksekten düşmek istemiyorum sadece, daha fazlası değil. Çünkü hak etmiyorum. Bu durum beni başka biri yapıyor ve ben yeni beni sevmiyorum. Ben artık kendimi istiyorum ve bu yüzden kalanımı alıp gidiyorum. Daha fazla gözümde düşmeden, basitleşmeden... ''İyi ki'' olarak kal diye.
