İlk diyebilirim... İlk defaydı bu severken sevilişim. ''Bu defa şiir olmayacak'' dedim. Gözyaşı da olmayacak. Mutluluk için bile! ''Beklediğime değdi'' dedim. Üstelik tam da vazgeçmiştim. Hatta bu yüzden kabullenmemek için direndim. En sonunda ''Tamam'' dedim. Güvenimi de boşa çıkarmadı Allah için. Zaten sorun da bu galiba. Belki nefret etsem, durup durup nefes almayı unuturcasına ağlamam. Biliyorum, biri bana zarar verse zerre heba etmem kendimi onun için. Ama tarifsiz bir şey yaşıyorum şu an. Zaten bu yüzden satırları da karalayıp duruyorum. Sahip olur gibi, ait hisseder gibi, yıllardır hatta bir önceki hayatımızda bile birlikteymişiz gibi seviyorum. Yıpratıcı ve sonu getiren saçmalıklara rağmen.
Daha önce hiç bu şekilde üzülmemişim gibi hissederek üzülüyorum. Hiç şahit olmadınız biliyorum. İnandırıcı gelmiyordur bu okuduklarınız onun için. Benim asıl arkadaşım satırlarım olduğu için, gülen yüzüm ya da sivri dilim denk gelmiştir sizlere. Ama ben sandığınız kadar duygusuz ya da güçlü değilim. Zordur benim benimseyip sevmelerim, kolaydır küsüp silmelerim. Zor sevdim ve kolay küstüm yine. ''Saçmalıklar'' işte!!!
Bu saçmalıklar reddedilmedi ya da bu saçmalıkların savunulmasından vazgeçilmedi. Ve ilerisini göremedim. Sandığının aksine ego, gurur ya da blöf değildi benimkisi. Sadece hassaslığım, kırgınlığımdı. Hiç tanınmamışlığımdı, el görülüşüm ve Gizem olarak kabul edilmeyişimdi.
Benim için ne kolaydı ki?
Ben kafamda her gün ileride bizi bekleyen zorlukların ve başrolünde olabileceğimiz onlarca senaryonun provasını yaparken sence benim için kolay olan neydi? Ve sen bir dolu saçmalığı ölçüp biçmeden dile getirdiğinde her şey daha zor olmadı mı?
Sana acımak bir yana, seninle gurur duyup elini tutmayı zaten tercih etmişim ben bir kere. Sorguladığın, korktuğun da ne! Yakıştırıp yanlış anladığın ve yargıladığın şeye hiç değinmiyorum bile!
Şimdiyse zorla kaybettin ve beslendiğin yalnızlığına geri döndün. İşte ilk defa dün acıdım ben sana. Kendimden ya da bizden çok sana üzülüyorum şimdi. Umarım iyi ve mutlu olursun.
Ben yine sıfıra döndüm. Yine tabularıma sarıldım. Yine vazgeçtim; iyi, güzel her şeyden. Hayallerimden, mutlu olmaktan, sevmekten, sevilmekten, güvenmekten... Hayatta bir defa olurdu zaten. O da bitti ''saçmalıklar'' yüzünden. İlk diye bildim, son diye bilirim.
