bir şarkı geldi kulağıma: ''çok parçalandım parçalandıkça çoğaldım... diye inanmazsam nasıl yaşarım?'' bense çok parçalandım parçalandıkça dağıldım ve söylenemez yaşadığım... hatta, yarınlara umut bağlamasaydım, hayaller kurup onlara tutunup çabalamasaydım belki de çoktan ölmüştüm! ama her düşünüşümde kalbimin atışını hızlandıran o hayaller, umutlar yüzünden mezarlığa döndüm: bir ceset, bir ceset daha ; çocuklarımı gömdüm, gömdüm... gelir geçer, geldi geçti, gelecek geçecek... ha geldi ha gelecek; nasıl gelip nasıl geçecek, ne getirecek ne götürecek... evet, ben de hiçbir şey boşuna yaşanmamıştır diye inandım ama daha nereye kadar avutur beni bu inancım??? bu uykudan da uyandım diyip sevinmek neye yarar... önemli olan, ne kadar bu kabustan aldığın zarar? heleki uykunu almamışsan yeni bir uyku ve yeni bir kabus tetikte boşluğunu bekler... gözünü açsan ne fayda! gözü açık görülür zaten bu rüya... ama bu da gelecek ve geçecek... ne de olsa her şey insanlar için. zorda olsa bu hayatı öğreneceksin. hayat elinden alacak hayallerini, umutlarını, yakınlarını. peki sen onun kazanmasına izin mi vereceksin ? her yenilişte acı da olsa gülümse. hayata ters giydir pabucunu, tökezlesin. eğer onun kurallarıyla girmezsen onun yatağına, asla tekrar kavuşamazsın çocuklarına!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder